خاطرات شعبان جعفری، روایتی صهیونیستی از تاریخ معاصر ایران
تاریخ نگاری رسمی، موجی از تاریخ نگاری است که در دوران حاکمیت نظام مشروطه سلطنتی در ایران به وجود آمد و شیوه ای را در تاریخ نگاری رواج داد که در این شیوه، تاریخ معاصر دو طرف بیشتر ندارد. یک طرف تجددگراها و طرف دیگر واپس گراها، یک طرف مشروطه خواهان و طرف دیگر مستبدین، یک طرف طرفدار قانون، آزادی، توسعه و … و طرف دیگر ضد آزادی، قانون، حامی عقب ماندگی، استبداد و …است. در تاریخ نگاری رسمی عصر مشروطیت(تا سقوط رژیم پهلوی) که تحت تأثیر تاریخ نگاری شرق شناسانه غربی ها بوده است، تاریخ جدید، تاریخ جدال سنت با تجدد، علم با دین و ایمان با عقل است.
در روایت های تاریخ نگاری رسمی، جایی برای جریان های دیگر نیست. اگر فردی نقاد تجدد باشد به طور طبیعی در جریان مخالفان تجدد قرار خواهد گرفت و اگر ملتی به استقلال، آزادی و زندگی در سایه باورها، ارزش ها و فرهنگ خود تمایل داشته باشد، ملتی عقب مانده و ضد پیشرفت معرفی خواهد شد. فصلنامه ۱۵ خرداد به عنوان یک رسالت تاریخی، از اولین شماره تلاش کرد موج های متفاوت این تاریخ نگاری را در گذشته و حال به جامعه علمی ایران و علاقه مندان به تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم معرفی نماید.
در شماره گذشته مقاله «انقلاب مشروطه، تاریخ نگاری رسمی و مشهورات شبه تاریخی» به قلم آقای دکتر سلیماندارابی در نقد کتاب انقلاب مشروطیت از سری انتشارات ایرانیکا تقدیم خوانندگان شد. در این شماره، نشست عده ای از محققین تاریخ معاصر ایران(دکتر موسی حقانی، علی اکبر رنجبر کرمانی، سید مصطفی تقوی، یعقوب توکلی) در نقد کتاب خاطرات شعبان جعفری که روایت دیگری از موج جدید تاریخ نگاری رسمی است، تقدیم می شود.
