گروه پژوهش بنیاد تاریخ پژوهی ایران معاصر
ظلم ستیزی و مبارزه با بی عدالتی یکی از ویژگی‌های بارز علمای شیعی در طول تاریخ است. روحیه انقلابی، احساس مسئولیت و تقوای بسیاری از روحانیان در تاریخ معاصر باعث شد که مردم ایران بسیاری از آنها را به عنوان پیشگامان حرکت‌های ضد استبدادی و ضد استکباری برسمیت بشناسند. یکی از روحانیان ضد استبدادی و ضد استعماری که در دوره معاصر تنها بواسطه آنکه فرزند امام خمینی بود در پس پرده معاصرت قرار گرفته است بی شک آیت الله سید مصطفی خمینی است. سید مصطفی خمینی پس از شهریور۲۰ و با آنکه در عنفوان جوانی و بحبوحه غرور و احساسات قرار داشت، وارد فعالیت سیاسی نشد و با همه نیرو به تحصیل علم و دانش و کسب فضایل اخلاقی پرداخت.
با آغاز نهضت امام خمینی نیز حاج اقا مصطفی به رغم داشتن روحیه انقلابی و اندیشه های والای سیاسی از آنجا که به اصل پیروی از ولایت فقیه باورمند بود، هیچ گاه گامی فراتر از حرکت امام برنداشت و کاری برخلاف رأی امام انجام نداد. او سیاستمدار مسلمانی بود که به مکتب، ایمانی عمیق داشت و سیاست را عین دیانت و دیانت را عین سیاست می دانست لذا رژیم شاه با آگاهی از ویژگی ها، اندیشه ها، آرمان ها و برنامه های سیاسی و مبارزاتی حاج سیدمصطفی خمینی، خطر را برای آینده رژیم شاهی و سلطنت دودمان پهلوی جدی و ریشه ای دید و برای پیشگیری از این خطر کاخ بر انداز به جنایت شومی دست زد و توطئه شهادت آن عالم ربانی را به اجرا در آورد. در این مقاله به گوشه ای از فعالیت ها و زندگی سید مصطفی خمینی پرداخته شده است.
