«آگاهی نو» یکی از نشریاتی است که در زمینه تحریف تاریخ انقلاب اسلامی و ترویج انگاره‌های لیبرالیستی ید طولایی دارد. این نشریه در شماره پاییز-زمستان ۱۴۰۱ طی مصاحبه‌ای با یکی از اعضای حزب منحل نهضت آزادی کلیدواژه تحریف‌آمیز «گفتمان نوفل‌لوشاتو» را ترویج داد و در شماره اخیر نیز تلاش کرد همین مفهومِ مجعول را در مصاحبه با آقای سیدحسن خمینی تثبیت کند.
مورخ خبیر انقلاب اسلامی در شماره ۷۶-۷۵ فصلنامه تخصصی پانزده خرداد در واکنش به جعل این واژگان نوشت:
«نسبت ناروای دیگری که جناب توسلی به امام داده این است که انگار گفتمان امام در نوفل‌لوشاتو با آنچه پس از پیروزی انقلاب در ایران پیاده کرد تفاوت داشت. این نیز بی‌اطلاعی و ناآگاهی او را از مبانی اسلام نشان می‌دهد. او از نقش زمان و مکان در احکام اسلامی بی‌خبر است. کاش جناب توسلی یک مورد از نظریه امام در نوفل‌لوشاتو را که با نظریه ام پس از انقلاب در ایران تفاوت داشت، به‌عنوان نمونه بازگو می‌کرد تا سیه‌روی شود هرکه در او غش باشد…
او در آورده‌های خود توضیح نداده است که گفتمان امام در نوفل‌لوشاتو چه بود، چگونه بود؟و… و با گفتمان او در جاهای دیگر چه تفاوتی داشت؟!
بایسته است به جناب آقای توسلی یادآور شوم که مکتب، مرام، موضع و اندیشه امام از روز آغاز نهضت در ۱۶مهر۱۳۴۱ تا روز رحلت او در روز ۱۴خرداد۱۳۶۸، یکسان و یکنواخت بود و هیچ‌گونه ناهمگونی در آن دیده نمی‌شد. البته زمان و مکان در رأی و نظر و اندیشه امام و دیگر اصحاب فتوا نقش دارد که درک و فهم آن برای ناآگاهانی که از علوم و فنون اسلامی و آگاهی اجتماعی و رشد سیاسی بی‌بهره‌اند دشوار و سخت است.
امام فعالیت‌های اجتماعی در رژیم طاغوت را جایز نمی‌دانست؛ لیکن در نظام اسلامی لازم و ضروری می‌دانست. گوش دادن به آهنگ و موسیقی را که اکنون از صدا و سیمای جمهوری اسلامی پخش می‌شود آن روز که از رسانه رژیم شاه پخش می‌شد حرام می‌دانست. اکنون نیز گوش دادن به آهنگ و موسیقی که از رسانه‌های رژیم‌های طاغوتی مانند رژیم سعودی و… پخش می‌شود بنا بر فتوای امام جایز نیست. آنچه را که رژیم شاه زیر عنوان «اصلاحات» انجام می‌داد-حتی اگر به‌راستی جنبه اصلاحی داشت- از نظر امام مردود و شبهه‌ناک بود و بهره‌گیری از آن را هرگز شرعی نمی‌دانست.
بنا به رأی و نظر امام و دیگر اصحاب فتوا اگر ماشین شما را دزد برد و شما به حکومت ستمگر و ظالم شکایت کردید، دزد را یافته و ماشین خود را پس گرفتید، تصرف آن ماشین و استفاده از آن برای شما مجاز نیست چون آلوده (سحت) شده است؛ مگر آن‌که ولی‌فقیه و رهبر جامع الشرایط رخصت تصرف دهد.
روایت از حضرت امام صادق (سلام و درود خدا بر او) است که «من تحاکم الیهم فی حق أو باطل فإنّما تحاکم الی الطاغوت و ما یحکم له فإنّما یأخذ سُحتاً و إن کان حقّاً ثابتا …» کسی که برای گرفتن حق ثابت خود به آن‌ها (حاکمان ظالم) مراجعه کند، به‌طاغوت روی آورده و اگر حق از دست رفته خود را توسط آن‌ها بازیابد نمی‌تواند آن را تصرف کند چون آلوده و سحت است.
امام در درس حکومت اسلامی در نجف آورده‌اند: این حکم سیاسی اسلام است که می‌خواهد مسلمانان را از مراجعه به سلاطین و قضات فاسد آن‌ها بازدارد تا بساط‌شان برچیرده شود.»(رسالت رویارویی با تحریف تاریخ، سیدحمید روحانی، فصلنامه تخصصی پانزده خرداد، شماره ۷۶-۷۵، بهار و تابستان۱۴۰۲، صص۶۲-۵۴)
