عظمت قیام ۱۵ خرداد به عنوان مقدمه ای بر انقلاب اسلامی هنوز آن گونه که باید برای جامعه ایران به درستی تبیین نگردیده است. سیطره تاریخ نگاری رسمی در دوران پهلوی بر مراکز علمی و پژوهشی و باقی بودن آثار این تاریخ نگاری تا به امروز فرصت های بسیاری را از تاریخ نگاران حقیقت جو- برای پژوهش پیرامون آثار قیام ۱۵ خرداد بر تحولات سیاسی- اجتماعی دوران معاصر- گرفت و هنوز هم پافشاری هایی که بر اذهان تاریخ نگاری جدید ایران وارد می کنند، مانعی بزرگ برای روشن شدن بخش های ناگفته تاریخ دوران معاصر می باشند.
از جمله منابعی که می تواند به عنوان متون دست اول روایت های تاریخی در این دوران، محل رجوع اهل پژوهش باشد، خاطرات کسانی است که خود مستقیماً در صحنه های این واقعه حضور داشته و از نزدیک شاهد پاره‌ای از رخدادها بودند. آمچه در این مقاله بدان پرداخته شده، خاطرات ناگفته‌ای از وجوه متفاوت تأثیرات قیام ۱۵ خرداد و رهبری امام خمینی در بیداری نسل‌هایی است که رژیم شاه تصور می کرد با اجرای برنامه‌هایی چون اصلاحات ارضی و انقلاب سفید حداقل این نسل را از صحنه جنبش‌های ضد سلطنتی خارج خواهد کرد. این خاطرات بخش ناچیزی از حماسه‌های ناگفته ۱۵ خرداد از زبان مردمی است که خود در صحنه حضور داشته و رنج زندان و شکنجه را تحمل کردند.
