نوشتار پیش رو در واقع کوششی است که با اتکا به مطالب مندرج در کتاب « ۲۵ سال سانسور در ایران» که «کمیته آزادی کتاب و اندیشه»، وابسته به کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۵۶ آن را نشر داده و به تضاد های گفتاری و عملی(دیروز و امروز) برخی از اعضای کانون نویسندگان در قبال کارگزاران فرهنگی رژیم پهلوی می پردازد.
در واقع این نوشتار مستند، به دنبال پاسخ گویی به اتهاماتی است که برخی از اعضای سابق کانون نویسندگان ایران (بدون توجه به نوشته های سابق خود در مورد انتشارت امیر کبیر)در دفاع از کتاب خاطرات «در جستجوی صبح » اثر عبدالرحیم جعفری( بنیانگذار موسسه انتشارات امیر کبیر)، دفتر مطالعات تاریخ ایران را به جرم نقد این کتاب مورد حمله قرار داده اند.