دکتر سیدحمید روحانی
طلایه‌داران آزادی و انسان‌پروری در هر شرایطی حتی در دورانی که تحت نظر و محدودیت قرار دارند از روشنگری، نورفشانی و آگاهی‌بخشی بازنمی‌مانند و رسالت خویش را در راه ساختن مدینه فاضله و تربیت مردان فکور و رشدیافته دنبال می‌کنند و اگر آزادی زبان و قلم را از آنان سلب کردند به مصداق «کونوا دعاه للناس بغیر السنتکم» با روش، منش، رفتار و کردار خویش آدم می‌پرورند و چنان که حضرت رسول اکرم(درود خدا بر او) فرمودند: «ساختن و پرورش یک انسان از دارایی هر آنچه که خورشید بر آن می‌تابد برتر و ارزشمندتر است.»[۱]
رهروان راه انسان‌سازی، عزت، شرافت‌پروری و غیرتمندی، افزون بر تلاش در راه مکارم اخلاق، عزت، کرامت و شخصیت انسان‌ها را نیز پاس می‌دارند و با به ذلت کشاندن و خوار کردن توده‌های مستضعف، رویارویی می‌کنند و مبارزه‌ای آشتی‌ناپذیر دارند.
با نگاهی به زندگی امام خمینی(درود خدا بر او) می‌بینیم که او از سویی در راه آراستگی و وارستگی ملت‌ها و اصحاب علم حوزه‌ها تلاشی خستگی‌ناپذیر داشت و از سوی دیگر به عزت، کرامت و شخصیت انسان‌ها اهتمام می‌ورزید و از اینکه توده‌های مسلمان، روحانیان و طلاب خوار شمرده شوند و مورد اهانت قرار بگیرند سخت رنج می‌برد و در صورت امکان با آن برخورد می‌کرد.
امام در دورانی که در نجف اشرف در حال تبعید به سر می‌برد، به رغم اینکه با ناسپاسی‌ها و بی‌معرفتی‌های شماری از اصحاب حوزه نجف رو‌به‌رو بود، هیچ‌گاه از حفظ عزت و عظمت آن حوزه غفلت نورزید و هر گونه تجاوز به حریم آن حوزه و اهانت به ایرانی‌هایی را که در عراق می‌زیستند برنمی‌تافت و با رژیم خون‌آشام بعث به مقابله برخاست.
[۱]. «… لاَن یهدی الله عزوجل علی یدیک رجلا خیر لک مما طلعت علیه الشمس و غربت…»، وسائل، ج۶، ص۳۰.
