وگشودگی زبان دین در حوزه سیاست
دکتر مظفر نامدار
در دویست ساله اخیر، تحت سیطره سازش آشکار و پنهان نظام استبدادی و دیکتاتوری پادشاهی با جریان منورالفکری غربگرا ، عقل ایرانی مسلمان در ساحات مختلف و موضوعات متعدد تحول و دگرگونی؛ زیر سلطه و سیطره روش های اصحاب غرب گرای تجدد و ترقی قرار داشت.در تمام این دوران ملت ایران به رهبری عالمان دینی مبارزه طاقت فرسایی را به سه رکن بردگی جدید یعنی : نظام استبدادی، روشنفکری غرب گرا و استعمار در همه جبهه ها آغاز کرد اما تا قبل از ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ اسلوب مبارزه و راهی که ذهن ایرانی می پیمود و روشی که با استفاده از آن افکار خود را بیان می‌کرد هنوز متعلق به لوازم دنیای قدیم بود نه تعلقات دنیای جدید، که زیر سیطره مدرنیته و مدرنیسم و مدرنیزاسیون شکل گرفته بود.
نویسنده در این مقاله بدنبال آن است که نشان دهد ۱۵ خرداد با پویایی و تحرکی که در جامعه ایرانی از خود نشان داد عوامفریبی، دین ستیزی، فرهنگ‌گریزی و شقاوت پنهانکارانه نظام مشروطه سلطنتی را عیان کرد و استعداد نهفته در دل اعتقادات مذهبی و مرجعیت دینی را به منصه ظهور رسانید. کاری را که امام خمینی در ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ آغاز کرد ایران و ایرانی را به فراسوی مدرنیته و نظام های استبدادی وابسته به آن رسانده است.
