روایت‌هایی از رواداری و مدارای امام خمینی در حوزه نجف(3)
به روایت استاد سید حمید روحانی
زیست امام در عراق و نجف‌اشرف(تبعیدگاه دوم) نزدیک پانزده سال (۱۳۴۴–۱۳۵۷) با رویدادها و جریان‌های گوناگونی همراه بود که از نظر تاریخی از اهمیت برجسته‌ای برخوردار است.
در این دوران امام با سه جریان روبه‌رو و در سه جبهه درگیر بود:
رسالت مقدس مبارزه با رژیم شاه و رهبری نهضت اسلامی ایران از تبعیدگاه، امام را بر آن می‌داشت که همیشه در حال آماده‌باش باشد و در مرز توان خود با آن رژیم بستیزد و از اسلام و مقدسات اسلامی و مردم ایران دفاع کند.
قانون‌شکنی‌ها و ستم‌گری‌های رژیم بعث عراق به ملت ستمدیده و بی‌پناه آن کشور نیز امام را آسوده نمی‌گذاشت و به موضع‌گیری در برابر آن رژیم خودکامه ناگزیر می‌کرد که پیامدهایی به همراه داشت.
کارشکنی‌ها، جوسازی‌ها و چوب لای چرخ گذاشتن عناصر واپس‌گرا، متعصب و یا مأمور و مرموز در نجف نیز از جریان‌های مشکل‌ساز و دردسرزا برای امام به شمار می‌آمد و او را بر آن می‌داشت که در راه بیدار کردن خواب‌ربوده‌ها و غفلت‌زده‌های آن حوزه و زدودن اندیشه‌های خام و زهرآگین آن‌ها بکوشد و دور از موضع آشکار و مستقیم و در کارپیچ پند و اندرز و درس‌های اخلاق و عرفان، با مهره‌های خودباخته و تاریک‌اندیشان وابسته که در حوزه نجف جا خوش کرده بودند برخورد کند، که به آن خواهیم پرداخت.
