بازخوانی نامه‌های منتشرنشده‌ای از شهید آیت‌الله سید مصطفی خمینی

آیت-الله-سید- مصطفی -خمینی5

از خود رهیدن و خود را ندیدن، از بزرگ‌ترین و سازنده‌ترین ویژگی‌های عزیزمردانی است که پیوسته رضای خدا جویند و راه مردم پویند، مردمی زیست کنند، نه در پی مال‌اندوزی و کیسه‌دوزی و نه در اندیشه فخرفروشی و شهرت‌طلبی‌اند. در اوج قدرت ظاهری و داشتن جایگاه علمی و سیاسی با فروتنی و تواضع حرکت می‌کنند، برخورد می‌کنند، عشق به ملت را از عشق به خدا جدا نمی‌دانند و خدمت به خلق را خدمت به خدا و عین عبادت و بندگی او می‌دانند. قدرت و مقام، آنان را کور و کر نمی‌کند و از مردم دور نمی‌سازد، برای خود حرمت، موقعیت، شوکت و صولتی باور ندارند، خود را تافته جدابافته‌ای نمی‌پندارند و مردم را بی‌سواد نمی‌خوانند و به جهنم حواله نمی‌دهند. ساده‌زیست‌اند، باگذشت‌اند، همیشه به یاد مردم‌اند، از اینکه توده‌های محروم و ملت‌های مظلوم زیر فشار و ظلم و بیداد به سر می‌برند رنج می‌کشند و آرامش ندارند.

نگارنده هیچ‌گاه از یاد نمی‌برد که امام(س) در پانزده سالی که در نجف اشرف می‌زیست برخلاف آداب همه بزرگان حوزه نجف، تابستان در کوفه نزیست و برای هواخوری به کنار «شط کوفه» نرفت و آن‌گاه که از او علت پرسیدند پاسخ داد: من چگونه برای استراحت به جاهای خوش آب و هوا بروم در صورتی که ملت من در سیاه‌چال‌های زندان در بدترین شرایط به سر می‌برند…

نسخه کامل PDF

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

vel, vulputate, Phasellus Praesent risus elit. leo. quis, elit. ut