سید محمدجواد قربی
وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ در میان انقلاب‌های بی‌روح و سکولار، به مثابه یک انفجار نور بود که شعاع معنویت آن به سایر قاره‌ها رسوخ کرد. آنچه در این میان حائز اهمیت است نقش بسیار مؤثر و کاربردی حضرت امام خمینی(ره) به عنوان یک رهبر دینی و مذهبی در فرآیند انقلاب اسلامی ایران است که توانست این کشتی متلاطم را به ساحل نجات رهنمون سازد. ایشان توانستند قشرها و گروه‌های مختلف مذهبی و غیر مذهبی را مدیریت کنند و در مقابل آسیب‌ها و چالش‌های داخلی و تهدیدات خارجی، انقلاب اسلامی را واکسینه کنند؛ به گونه‌ای که خیلی از نظریه‌پردازان و استراتژیست‌ها به الگوگیری از روش امام راحل و دستاورد ایشان یعنی انقلاب اسلامی پرداختند.
امام خمینی(ره) در فرآیند انقلاب، ضمن مدیریت قلوب و بسیج همگانی توانستند با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد خویش، تمامی منابع و سرمایه‌های اجتماعی و انسانی را هدایت و راهبری کنند؛ طوری که به مثابه یک الگو و اسوه برای آیندگان قرار گرفتند. رهبری امام خمینی(ره) را می‌توان در دوره‌های متفاوت تقسیم‌بندی نمود که در آنها، امام(ره) از الگوهای مدیریت سیاسی متنوعی بهره می‌جستند. پژوهش حاضر خواهان این است با بهره‌گیری از روش اسنادی- تحلیلی به بررسی نقش امام خمینی(ره) و رهبری پیامبرگونه ایشان در فرآیند انقلاب اسلامی بپردازد. سازماندهی این پژوهش به این قرار است که بعد از بررسی مفهوم رهبری در ادبیات سیاسی و منظومه اندیشه سیاسی اسلام، به نقش تاریخ‌ساز رهبری امام خمینی(ره) در فرآیند انقلاب اسلامی پرداخته خواهد شد و در عین حال دوره‌های رهبری امام خمینی(ره) مورد بررسی قرار می‌گیرد. در بخش پایانی، بعد از پرداختن به مدل رهبری قلوب امام خمینی(ره) و الگوی مدیریت سیاسی ایشان در فرآیند انقلاب اسلامی، اصول و ویژگی‌های رهبری امام در فرآیند انقلاب اسلامی مورد کنکاش قرار می‌گیرد.
نسخه کامل PDF
