تحلیلی از دلایل و پیامدهای جنگ هشت‌روزه علیه مقاومت در غزه
علیرضا سلطانشاهی
بیست و هفتم نوامبر سال ۲۰۰۷ مطابق با ششم آذرماه۱۳۸۵ متفاوت‌ترین کنفرانس مربوط به خاورمیانه در آناپولیس امریکا شکل گرفت. اگر در سایر اجلاس‌های مشابه، غرب به دنبال نزدیک کردن مواضع صهیونیست‌ها با اعراب و بالعکس بود، در این نشست جرج بوش در پی شناسایی و علنی کردن موانع موجود در مسیر تحقق سازش میان اعراب و رژیم صهیونیستی برآمده بود.
در این جمع همه کشورهای غربی، عربی و رژیم صهیونیستی گرد هم آمدند تا جبهه مقاومت را به عنوان مهمترین مانع در مسیر سازش معرفی نمایند. در واقع جمهوری اسلامی ایران، سوریه، حزب‌الله لبنان و حماس از عناصر این جبهه، هدف پیکان کنفرانس بین‌المللی آناپولیس قرار گرفتند و حتی حضور نماینده‌ای از سوریه که به مصلحت اعزام شده بود نیز مانع از ذکر سوریه به عنوان عنصری از این جبهه نشد.
از آن زمان به بعد تاکنون در روند سازش هیچ گام مؤثری برداشته نشده است و توان غرب و اعراب و رژیم صهیونیستی صرف مهار، تحریم و جنگ علیه جبهه مقاومت در سطح جهانی شده است.
سیاست مهار دوگانه علیه ایران که در دوره کلینتون توسط مارتین ایندیک یهودی تدوین و به مورد اجرا گذاشته شده بود، جای خود را به سیاست تهدید و عملیات روانی برای جنگ همه‌جانبه به بهانه تهدید هسته‌ای ایران داد؛ ضمن آنکه انتخابات سال ۱۳۸۸ نیز زمینه بسیار خوبی را فراهم کرد که با بهره‌گیری از فضای داخلی، ضربه‌ای به مشروعیت نظام از حیث مردمی نبودن وارد نماید که البته به جایی نرسید.
تابستان ۱۳۸۷ شدیدترین حمله به حزب‌الله لبنان که با پیش‌دستی این جنبش در به اسیر گرفتن اشغالگران در جنوب لبنان شکل گرفت، یکی از سهمگین‌ترین تهاجمات ضد بشری علیه یک گروه کوچک از مقاومت در منطقه شکل گرفت که دچار یک یأس زودرس در هماوردی با یک گروه شیعی و مردمی گردید.
جنگ ۲۲روزه علیه غزه، بیش از ۲ سال محاصره و آزار مردم مسلمان غزه از اقدام‌های بعدی جبهه صهیونیستی علیه خط مقاومت بود که با شکستی خفت‌بار، کارنامه‌ای سراسر از نمره‌های ناامیدکننده برای حامیان صهیونیسم در پی داشت و گزارش ضد حقوق بشری جنگ ریچارد گلدستون یکی از فضاحت‌های آن بود که از زمین خودی به دروازه‌های پوسیده اسراییل شلیک گردید.
شعله‌ور شدن قیام مردمی علیه سردمداران وابسته منطقه عربی در قالب بیداری اسلامی، فرصتی پدید آورد تا نظام ضد صهیونیستی سوریه هدف ناجوانمردانه‌ترین اقدام اعراب، غرب و رژیم صهیونیستی قرار گیرد. ولی با گذشت زمان و مقاومت این کشور در برابر تمام ترفندهای مدرن و متحجر، هنوز صدای مقاومت علیه اشغالگری از این کشور به گوش می‌رسد و نشان می‌دهد که هنوز هیچ یک از پایه‌های مقاومت در تهران، دمشق، غزه و لبنان به رغم دریافت ضربه‌های سنگین متزلزل نشده است.
نسخه کامل PDF