نقد و ارزیابی کتاب یهود، ایران، اسراییل
علیرضا سلطانشاهی
تاریخ‌نگاری صهیونیستی در ایران و به وسیله یهودیان از تمام ظرفیت‌های ممکن برای تثبیت، ترویج و تبلیغ مفاهیم و اهداف مورد نظر بهره گرفته است.
باستان‌گرایی، ملی‌گرایی، ضدیت با اسلام، حمله به تشیع، حقانیت یهود، مظلوم‌نمایی برای یهود و نهایتاً تثبیت صهیونیسم و تبلیغ و توجیه آرمان‌های آن، از جمله مهم‌ترین محورهای این شکل از تاریخ‌نگاری و به عبارت صحیح‌تر تاریخ‌سازی یهودی- صهیونیستی در ایران است که در دوره پهلوی قوام یافت و پس از انقلاب اسلامی ایران در امریکا و رژیم صهیونیستی با استفاده از قالب‌های مختلف ادامه یافت.
پژوهش‌های علمی و آکادمیک، خاطره‌نویسی‌های گسترده و همه‌جانبه و استفاده از رسانه‌های دیداری و شنیداری، قالب‌های رایج این دستگاه تاریخ‌ساز است که با هزینه و برنامه حساب‌شده، تولیدات قابل تأمل و جریان‌سازی را در سطح جهانی تدارک می‌بیند.
رسانه مهمی همچون بخش فارسی رادیو اسراییل در راستای همین هدف اقدام به تولید یکی از همین آثار کرده است که در وهله اول به صورت شفاهی، سلسله گفت‌وگوهایی با آمنون نتصر را پخش نمود و در مرحله بعد با انتشار مکتوب این گفت‌وگوها، اثری به نام یهود، ایران، اسراییل، را به صورت کتاب الکترونیک و صوتی به مخاطب خود عرضه داشت. این اولین اثر در نوع خود است که رادیو اسراییل اقدام به تولید آن کرده است. البته با شباهتی اندک با خاطرات مئیر عزری که بخش کوچکی از خاطرات دو جلدی‌اش قبل از چاپ در رادیو اسراییل مطرح شد و تفاوتی زیاد با متن مستند، مصور و مفصل کتاب دارد.
