حسین ارجینی
عیسی مولوی وردنجانی
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران مهم‌ترین مسئله پیش روی رهبران انقلاب، ساز و کارهای اجرایی و حکومتی بود. در این میان هر یک از گروه‌ها و جریان‌های دخیل در انقلاب بیشترین تلاش خود را در تصاحب حداکثری مناصب حکومتی قرار داده بودند.
نهضت آزادی نیز مانند سایر گروه‌ها مترصد فرصتی برای به دست آوردن سهم حداکثری در نظام جمهوری اسلامی بود که عرصه انتخابات برای این سهم‌خواهی فضای مناسبی را فراهم می‌ساخت؛ با توجه به اینکه انتخابات در هر یک از قوای مجریه و مقننه، در واقع جهت و مسیر حرکت نظام را مدیریت می‌کند و در افکار ملت و اهداف انقلاب نیز باعث ایجاد تحولاتی می‌گردد پرداختن به فعالیت جریان‌ها در انتخابات ضروری است.
پرسش اصلی پژوهش پیش رو این است که عملکرد نهضت آزادی در سه دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی در هنگام برگزاری انتخابات چگونه بوده است. یافته‌های تحقیق گویای آن است که این طیف در زمانی تأکید بر تحریم و نامشروع خواندن انتخابات کرده‌اند؛ گاهی سعی در نفوذ و به دست‌گیری ارکان حکومت داشته‌اند و گاهی نیز به تخریب و براندازی نظام پرداخته‌اند؛ که هر کدام از این رویکردها را در برهه‌ای از دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی در انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری علیه نظام به کار برده‌اند که مورد بررسی قرار گرفته است.
