امروز به مناسبت عید غدیرخم، آیتالله خمینی به دیدار مراجع و علمای قم رفت و با آنان به گفت و گو پرداخت.۱ آیتالله خمینی در این دیدار تاکید کرد؛ راهی که من انتخاب کردهام، راهی است که مردم خواهان آن میباشند و اگر من هم مثل دولتیها حرف بزنم، مردم مرا هم طرد خواهند نمود. آیتالله خمینی افزود: من با هیچ یک از کشورهای مسلمان رابطهای ندارم و هرگز حاضر نیستم کشور شیعه ایران در صف دیگر کشورهای پیرو مذهب تسنن قرار گیرد. ولی موقعی که اختلافاتی بین همان کشورهای اسلامی و حکومت یهود به وجود میآید، چارهای جز جانبداری از حکومتهای اسلامی ندارم.
به گفته آیتالله خمینی، اکنون که پیشرفت آثار تمدن غرب و همچنین نفوذ تبلیغات کمونیستی بسیاری از مردم ایران و جوانان ما را به سوی فساد کشانیده، برای جلوگیری از این خطر بزرگ، چارهای جز تقویت امور معنوی در مردم نیست و کسانی که به نام تجدد، روحانیت را ضعیف میکنند، به توسعه فساد دامن میزنند. آیتالله خمینی در پایان اظهار داشت: ما با اسرائیل و بهاییها نظر مخالف داریم و تا روزی که دستگاههای قدرت، دست از حمایت این دو طبقه برندارند، ما به مخالفت با آنها ادامه میدهیم.
سازمان کارگری امروز به مناسبت اول مه، روز جهانی کارگر اعلامیهای منتشر کرد. در این اعلامیه خطاب به « کارگران و زحمتکشان» پس از نقل وقایع تاریخی که منجر به اعلام چنین روزی به عنوان روز جهانی کارگر شد، آمده است که رژیم ایران طبق مقاولهنامههای کنفرانس کار ژنو، نمیتواند این روز را نادیده بگیرد ولی عملا کارگر ایرانی نمیتواند چنین جشنی را برگزار کند، زیرا آنجا که استبداد و محرومیت و اختناق هست، جای شادمانی نیست. کارگر ایرانی، باید مبارزه کند و هنوز فداکاری زیاد لازم است تا این وضع آشفته و اسفبار سامانی بگیرد.
در این اعلامیه آمده است: در مملکتی که در یکی از شهرهای بزرگ و پر جمعیتش فقط یک زن کارگر بیمه وجود دارد و در منطقه نفتخیزش، کارشناسان بیگانه زندگی افسانهای دارند و کارگران ایرانی در حصیرآباد آبادان خوندل میخورند، آیا هیچ ایرانی میتواند شاد باشد و آرام بگیرد؟… وزارت کار، کارگران شریف و مسلمان ما را به جرم اعتراض به غصب حقوق خود با اتهامات ناروا به زندان میفرستد و آینده آنها و خانوادهشان را تار میسازند. به قول آیتالله خمینی، « در این مملکت هزاران نفر ( از همین طبقه ) در همدان و سایر شهرستانها از سرما میمیرند. آیا چه اقدامی برای جلوگیری از این همه تلفات شده است.۲
۱. خاطرات آیتالله طاهری خرم آبادی، ج۱، ص ۲۷۶. ۲. طالقانی و تاریخ، صص ۴ و ۲۷۲.