از چاله به چاه
نتانیاهو بالاخره بعد از ۱۲ سال نخست وزیری، دیروز در مقابل یک ائتلاف بسیار شکننده و متزلزل، متشکل از احزاب راست، میانه و چپ برهبری یائیر لپید، صحنه را به نخست وزیر منتخب ائتلاف یعنی نفتالی بنت واگذار کرد.
وی با این طول دوران زمامداری اجرایی در رژیم صهیونیستی و رکورد زدن بعد از دیوید بن گوریون اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی، دستاوردهای بزرگی برای جامعه صهیونیستی رقم زد. بویژه در حوزه اقتصاد، سلامت و امنیت.
ولی بروز توأمان چند مسأله از جمله بیماری کرونا و پیامد اقتصادی ناگوار آن و همچنین افشای مفاسد اقتصادی او و مهمتر از همه مخالفت‌های سیاسی در سطح سران و احزاب منجر به پذیرش شکست در بدترین شرایط برای او شد. در حالی که تلاش کرد تا هر یک از این بحران‌ها را با اتکا به تجربه بلند سیاستمداری خود پشت سر گذارد. ولی دیگر بدنه سیاسی و سران و احزاب حتی در جناح متعلق به او یعنی راستگراها و مذهبیون نیز تحمل ادامه دوران او را نداشتند. بویژه در زمانیکه در سیاست خارجی اروپا و آمریکا نیز با او همراهی نمی‌کردند در حالیکه در پرونده انتقال سفارت آمریکا به قدس و یا عادی‌سازی روابط با کشورهای عربی و یا ضمیمه کردن جولان و بعد کرانه باختری و … کارنامه قابل ارائه‌ای داشت.
بنیامین نتانیاهو آخرین نماینده نسل دوم از رهبران صهیونیست بود که با تمام خدمات او به آرمان صهیونیسم و اسرائیل در بدترین شرایط با سرنوشتی محتوم و محکوم به ناکارآمدی، خودخواهی، ستیزجویی، بی‌آبرویی رهسپار زندان و یا یک محاکمه سخت و نفس‌گیر در سیستم قضایی خواهد شد .
سرنوشتی که برای اکثر دولتمردان یهودی در سرزمینی نامشروع، کم و بیش تکرار شد و بعد از این اتفاق خواهد افتاد. میراث بجای مانده از این طولانی‌ترین دوره زمامداری در رژیمی که ادعای بسیار دارد را در صحنه رای اعتماد به دولت جدید در روز دوشنبه باید دید. میراثی که نه قابل دفاع است و نه قابل افتخار. شاید قابل ترحم اگر عبرت گیرند … والسلام
