رشد روزافزون نفوذ سیاسی و اقتصادی کشورهای اروپایی در منطقه خاورمیانه در اواخر قرن نوزدهم، تبعات فرهنگی جبران‌ناپذیری را برای مردم این منطقه به دنبال داشت. مردمی که بنابر نظر استعمارگران، قلمروهای وسیعی را در اختیار دارند و سرزمین‌هایشان انباشته از گنج‌ها و منابع پنهان و آشکار می‌باشد. چنین مردمی در اوایل قرن بیستم با بحران‌های متعددی مواجه شدند که تا پیش از فروپاشی امپراتوری عثمانی ایجاد محدودیت در گسترش این بحران‌ها امکان‌پذیر بود؛ ولی به محض از بین رفتن حاکمیت اسلامی از کلیه قلمروهای امپراتوری عثمانی، بحران‌های زیر خاکستر به شعله‌هایی مبدل شدند که خاموش کردن هر کدام از آنها بسیار مشکل می‌نمود و در نهایت همان‌ها سبب‌ساز از هم گسیختگی فرهنگی، سیاسی و اقتصادی امت واحد خاورمیانه شدند.
