وقتى طرح حکومت اسلامى امام در سال ۱۳۴۸ در قالب یک نظریه منسجم و بدیل نظام پادشاهى مطرح شد، روحانیان مبارز حوزه های اسلامی نیز بیش از گذشته ایده و انگیزه براندازی را جدی گرفتند. حمله به شخص شاه در اعلامی هها و تظاهرات روحانیان و طلاب- به رغم خفقان حاکم- بیش از گذشته مطرح و دنبال شد و این در شرایطی بود که هرگونه نیش و طعنه و گوشه و کنایه به شاه، در حکم انتحار بود و کسانی که در اعلامیه ها و نوشته های خود شاه را مورد انتقاد و اعتراض قرار می دادند، در واقع حکم اعدام خود را امضاء مى کردند. حماسی ترین و توفانى ترین خیزش و خروش ملت ایراندر نفى ظام پادشاهى در خرداد ۱۳۵۴ در فیضیه قم روی داد. در این قیام خونین که در تاریخ نگارى دوران معاصر به کلى فراموش شد، طلاب و روحانیان با شعارهایی انقلابی و بنیان افکن از جمله مرگ بر شاه قاتل، مرگ بر شاه مزدور، از پهلوی بیزاریم و… به تظاهرات دست زدند و رژیم شاه را به چالش کشیدند.
