درباره ما

از این رو جناب روحانی عمرشان را در راه تحقیق و تدوین تاریخ گذراند و از پذیرفتن مسئولیت‌های اجرایی خودداری ورزید

اهتمام امام خمینی(س) به نگارش تاریخ نهضت و انقلاب اسلامی به شکل واقعی و به دور از هر گونه تحریفگری و گزافه‌گویی تا آن پایه بود که در مرداد سال ۱۳۵۷، در آن شرایطی که ملت ایران در زیر آتش و باروت دژخیمان خون‌آشام شاه مبارزه و مقاومت می‌کرد، در پیامی هشدار داد: «… لازم است برای بیداری نسل‌های آینده و جلوگیری از غلط‌نویسی مغرضان، نویسندگان متعهد با دقت تمام به بررسی دقیق تاریخ این نهضت اسلامی بپردازند، و قیام‌ها و تظاهرات مسلمین ایران را در شهرستان‌های مختلف با تاریخ و انگیزه آن ثبت نمایند تا مطالب اسلامی و نهضت روحانیت سرمشق جوامع و نسل‌های آینده شود.» (۱)  ما که هنوز در قید حیات هستیم و مسائل جاری ایران را ـ که در پیش چشم همه‌ ما به روشنی اتفاق افتاده استـ دنبال می‌کنیم، فرصت‌طلبان و منفعت‌پیشگانی را می‌بینیم که با قلم و بیان، بدون هراس از هر گونه رسوایی، مسائل تاریخی و نهضت اسلامی را بر خلاف واقع جلوه می‌دهند و به حکم مخالفت با اساس، نمی‌خواهند واقعیت را تصدیق کنند و نمی‌توانند قدرت اسلام را ببینند و شکی نیست که این نوشته‌های بی‌اساس به اسم تاریخ در نسل‌های آینده آثار بسیار ناگوار دارد. از این جهت روشن شدن مبارزات اصیل اسلامی در ایران، از ابتدای انعقاد نطفه‌اش تاکنون و رویدادهایی که در آینده اتفاق می‌افتد، از مسائل مهمی است که باید نویسندگان و علمای متفکر و متعهد بدان بپردازند؛ چرا که درست آنچه امروز برای ما روشن و واضح است برای نسل‌های آینده مبهم می‌باشد و «تاریخ، روشنگر نسل‌های آینده است.» (۲)

«بنیاد تاریخ‌پژوهی و دانشنامه انقلاب اسلامی» با الهام از رهنمودهای داهیانه امام(س) بر آن است که نگارش و تدوین تاریخ انقلاب اسلامی را در رأس برنامه‌های علمی ـ پژوهشی خود قرار دهد و بازنگری در تاریخ سیاسی معاصر را نیز با دقت و ریزبینی ویژه پی بگیرد و راستی و درستی را پاس دارد. نگارش تاریخ انقلاب اسلامی ایران و بازنگری تاریخ سیاسی معاصر از برنامه‌های ویژه‌ای است که این بنیاد را از نهادهای همسان و دیگر مراکز پژوهشی ممتاز و مشخص می‌سازد، زیرا از روزی که انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید تا به امروز، کمتر نهادی در اندیشه تدوین تاریخ انقلاب اسلامی بوده و در این راه مقدس و خطیر گام برداشته است. در مورد بازنگری در تاریخ سده پیشین نیز نه تنها از سوی نهادهای علمی و پژوهشی اقدامی اساسی و جدی صورت نگرفته است، بلکه برخی از مراکز به اصطلاح پژوهشی تنها هنر خود را در این می‌پندارند که نوشته‌های سراپا دروغ و آکنده از تحریف و تزویر فراماسون‌ها و دیگر تحریفگران تاریخ را دوباره‌نویسی کنند و یا به صورت چکیده به بازار کتاب عرضه دارند و روی خیانت آنان به تاریخ و تاریخ‌نگاری سرپوش بگذارند.