در نجف اشرف به یاد دارم که خبر شهادت مرحوم شیخ حسین غفاری همراه با چگونگی شهادت و تظاهراتی که در مراسم تشییع جنازه او روی داده بود و برگزاری مراسم بزرگداشت از سوی آقای شریعتمداری و دیگر علمای قم برای آن مرحوم را طی نامه‌ای از کویت دریافت کردم. بی‌درنگ به ملاقات با امام شتافتم و آنچه در گزارش آمده بود برای امام بازگو کردم. امام بی‌درنگ چند پرسش مطرح کرد: نخست اینکه این زندانی‌ای را که سرش را (بنا بر آنچه در آن گزارش آمده) با مته سوراخ کرده‌اند و پای او را در روغن داغ گذاشته‌اند که گوشت و پوست آن ریخته و… چگونه جنازه او را به خانواده‌اش تحویل داده‌اند؟! امام ادامه داد: ساواک شاه در این‌گونه موارد هیچ‌گاه جنازه زندانی را به خانواده‌اش تحویل نمی‌دهد تا سند جرم و جنایت شکنجه‌گران رژیم شاه به دست مردم بیفتد و آن رژیم را رسوا کند. دوم اینکه آقای شریعتمداری و امثال ایشان برای این‌گونه زندانی‌ها که زیر شکنجه کشته شده باشند، هیچ‌گاه مراسم ختم و بزرگداشت برگزار نمی‌کنند (نزدیک به این مضامین). و از آنجا که پاسخی برای این سؤال‌ها پیدا نشد، امام در برابر حادثه مرگ یا شهادت مرحوم حاج شیخ حسین غفاری موضعی رسمی نگرفت و اعلامیه‌ای صادر نکرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ملاقات با هم‌زندانی‌های مرحوم غفاری مانند حجت‌الاسلام والمسلمین شجونی معلوم شد که آن مرحوم زیر شکنجه به شهادت نرسیده است. البته بر اثر شکنجه‌های ساواک در زندان دچار بیماری شده و به علت عدم معالجه درست و به موقع، رحلت کرده است.
|
دکتر سید حمید روحانی |
