مقاومت برخاسته از سال سخت
سال ۱۴۰۳ تقابل دو مکتب فکری و فرهنگی بود، مکتب ماده‌گرا با مکتب معنوی‌گرا. مکتب خور و خواب و خشم و کشتار کودکان با مکتب مقاومت و عزت و شهادت. آن سخن رهبر انقلاب که ما قوی‌تر شده‌ایم و مقاومت زنده است، حقیقتی جاودانه است که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن را تغییر دهد. رهبران مقاومت مانده‌اند و منکران آنان رفته‌اند. سیدحسن زنده است و قاتلان او گویی که هرگز نبوده‌اند. داستان دنیا و آخرت است: دنیا گویی که هرگز نبوده است و آخرت گویی هرگز نبوده که نباشد! این سخن مولای ما حسین است که این راه را پیش روی ما گذاشت و این دبستان فکری و فلسفی و عرفانی را در مقابل ما گشود. اکنون ما شکست‌ناپذیریم و دنیا مقابل ما تحقیر شد. تمامی بمب‌ها و دلار‌ها و هواپیما‌های جنگی مقابل ما تحقیر شدند. شیوخ دنیادوست و انگلوساکسون‌های دنیاپرست و غرب و شرق محافظه‌کار همگی مقابل ما تحقیر شدند. آن جوان دانشجوی مسیحی در غرب که موقعیت خود را به‌خطر انداخت و از فلسطین و مقاومت حمایت کرد، سربلند شد و آن دادگاه و محکمه‌ای که او را محکوم کرد، تحقیر شد. پرچمی برافراشته شد که هرگز فرونخواهد افتاد و سربلندی ما هرگز فروکوفته نخواهد شد. سال ۱۴۰۳ به همین حجت سال تحقیر آنها و افتخار ما بود.